bu günlerde fakültenin bölüme girebilecek öğrencilerle sözlü görüşmeler yapıyoruz. benim için hayli yorucu ve bir o kadar da üzücü geçen bir mülakat. bu durum etki olarak ruhumda bir hafta süreyle onarılması güç yaralar açıyor. gencecik insanların gelecekleri yaklaşık yirmi dakikalık görüşmelerle belirleniyor, hata yapma olasılığımızın hayli yüksek olduğu bir durum ama elimden de bir şey gelmiyor malesef. böyle bir görüşmede karşımıza oturan ve ankara'dan gelen bir gencin sorularımız karşısında verdiği yanıta bir nazire, bu çizim... üzücü mü ya da komik mi bilemiyorum!..
hem komik hem de trajik...insanların hayatlarını,amaçlarını,ideallerini sınırlandırılmış zaman süreleriyle ölçmek ne komik...amaçlarınız,idealleriniz başkalarının düşüncelerine,yargılarına bakıyor..bazıları hissederek bu amaç için tutuşurken bazıları ise ''Öğreniriz ya..'' ifadesiyle yetiniyor.önemli olan bunları ayırt edebilmek..peki bizde yaratılan etkilerin boyutu nedir bunu düşünen var mı acaba?
YanıtlaSil